R14 Bestrijding van corrosie : verteringsblokken

Bij gebruik van verteringsblokken wordt doelbewuste aantasting van déze materialen beoogd om zó te beletten dat het te beschermen materiaal zelf corrodeert.
Voorbeelden van zulke kathodische bescherming tegen corrosie zijn op illustratie R14 afgebeeld. Om de voorstellingen op dit illustratie goed te kunnen volgen, is het nodig om de gegevens voor ogen te houden die reeds samengevat zijn in de tabel van de normreductiepotentialen bij illustratie R13.
Verteringsblokken of opofferanodes bestaan uit een metaal zoals Mg, Al en Zn behorend tot een halfreactie met een groter reducerend vermogen dan het redoxkoppel Fe²⁺/Fe.

ð Illustratie R14 toont onderaan hoe op de stalen romp
    van een zeeschip, zoals ook op de poten van
    booreilanden, blokken zink worden gelast. Zn heeft,
    meer nog dan Fe, de neiging om als reductor op te
    treden t.o.v. O₂ opgelost in water (zie tabel bij tekst
    van illustratie R13).
    Een belangrijk nadeel van deze methode is dat het
    verteringsblok zeer snel corrodeert en dus regelmatig
    vervangen moet worden. De sterk vervuilende
    corrosieproducten (Zn²⁺-ionen) die hierbij ontstaan,
    zijn een bijkomend minpunt.

ð Bovenaan rechts op illustratie R14 wordt getoond
    hoe de buizen van een pijpleiding op regelmatige
    afstanden elektrisch verbonden worden met
    metaalblokken uit Mg, Al, Zn of eventueel grafiet.
    Dergelijke opofferanodes die met de ijzeren pijp mee
    in de grond gestopt worden, beschermen deze tegen
    corrosie.
    De nadelen van deze werkwijze zijn analoog aan die
    welke optreden bij de bescherming van
    scheepsrompen tegen maritieme corrosie.

ð Bescherming van kathodisch materiaal, in de strikte
    zin van het woord, vinden we terug in maatregelen
    waarbij de elektrische potentiaal zelf van de kathode
    op een meer negatieve waarde wordt gebracht.
    Bij illustratie R3 en vooral bij illustratie R11 is
    beschreven dat de kathode van een galvanische cel
    als positief aangeduid wordt en de anode als
    negatief.
    Toch komen ook op de kathode elektronen voor,
    maar in mindere mate dan op de anode. Welnu, door
    via een externe stroombron de kathode met
    elektronen te voeden zal de oxidatie er moeilijker
    verlopen. Een daling van de elektrische potentiaal
    met 100 mV vermindert de oxidatiesnelheid met een
    factor 5 tot 100.
    Op een vrij analoge wijze kan ook een kathodische
    stroom aan het metaal aangelegd worden. In de
    praktijk wordt het te beschermen metaal omringd
    door goed geleidende maar inerte blokken (bv. In
    grafiet) en zorgt een spannings- of een stroombron
    voor het gewenste effect.

De voordelen van deze methode t.o.v. de methode met verteringsblokken zijn : een beter meetbare en beter controleerbare bescherming, een geringere nood aan opoffermateriaal en minder corrosieproducten die in het milieu terechtkomen.
Deze beschermingstechniek treffen we voornamelijk aan in de petrochemie (leidingen en opslagtanks), in betonconstructies (bescherming van betonijzer) en in de maritieme wereld (schepen, haveninstallaties en boorplatforms). Deze bescherming tegen corrosie is bijzonder betrouwbaar maar ook duur.